Нэрт зохиолч Кикүчи Каны зохиол Хайр хорслын дэнсэн дээр(恩讐の彼方に） зохиолыг Япон хэл,Японы утга зохиолын орчуулагч,нэрт хөрвүүлэгч Дэлэгийн Төмөрбаатар гуай орчуулсан байдаг юм байна.Уншиж үзээд сэтгэл хөдлөхгүй байхын аргагүй.Өнөөх алдарт зохиолч Достоевскийн<<Гэм,зэм>> зохиолтой төстэй мэдрэмж төрснөө нуух юун.Гэмт хүн гэлбэлзээд зогсдоггүй юм байна.Гэм хийсэндээ зовж шаналдаг юм байна.Хийснээсээ ихийг сэтгэлдээ үүрдэг юм байна....Маш сонирхолтой,үнэхээр сонирхолтой шүү!!Заавал уншаад үзээрэй.
Кикүчи Кан - Хайр хорслын дэнсэн дээр
(эхний хэсэг)
Албат самүрай Ичикүро эзэн ноёныхоо урт илдэнд өртөн зүүн хацартаа бас эрүүндээ ялигүй шарх авах нь тэр. Уг нь өөрийг нь өдөөд ирсэн гэх эзнийхээ татвар эмтэй дурлалын харьцаанд орсон хэмээх амь дүйсэн гэмт үйлдлийнхээ төлөө Ичикүро эзнийхээ залхаан цээрлүүлэх мэснээс зайлахыг оролдсон хэдий ч мултарч бултах зүрх сэтгэл өчүүхэн төдий ч байсангүй. Тэглээ гээд энэ явдлаас болж амь насаа алдах нь тун харамсалтай тул болж өгвөл бултаад гарчих санаална. Шалиг садар занд нь хорссон эзэн нь илдээ сугалан дайрахад Ичикүро гартаа таарсан лааны суурийг барин өөрийгөө хамгаална. Нас тавь гарсан гэх боловч булчин шөрмөс чанга эзэн нь урт сэлмээ барин уухайлан довтлоход өөрийгөө өмөөрөх эрхгүй Ичикүро эвийг нь тааруулан бултан зугтаж байсан хэдий ч эхний дайралтанд өртөн ийнхүү зүүн хацартаа шарх олжээ. Цусаа урсахыг харсан Ичикүро тэр дороо л омогшин уурсаж, "нэгэнт л үхэхээс хойш" гэсэн бодлын хажуугаар өөрийг нь хөнөөхөөр довтлох эзэн ноён нь адгууснаас өөрцгүйгээр харагдаж, юун эзэн албатдаа тулж иржээ. Улайрч уурссан Ичикүро гартаа барьсан лааны суурийг эзэн рүүгээ чиглүүлэн нүүлгэж орхисонд ингэнэ чинээ санаагүй байсан эзэн Сабүробэгийн нүдэн дээр буух нь тэр. Энэ мөчид барьц алдсан Сабүробэ рүү Ичикүро илдээ сугалан дайрлаа.
- Үгүй, энэ чинь юу вэ ээ! Бүүр, надтай арсалдах нь ээ, энэ чинь! хэмээн эзэн ноён Сабүробэ нь уушиг зүрх нь сагсайтлаа уурлана. Сабүробэ гурван шякү хэрийн урттай сэлмээрээ богино сэлэм барьсан Ичикүротой хоёр гурван ч удаа цавчилдан дайтав. Харин түүний урт сэлэм хэд хэдэн удаа намхан таазанд тулан зоогдож, тун төвөг удаж байх зуур Ичикүро харин ч овжин довтолж байв. Сабүробэ өөрт нь тун хэцүү байсан тул зайлж зугтах санаалан ухарсаар гадагшиллаа. Энэ хооронд Ичикүро улам довтолсоор байсанд яахаа мэдэхээ байсан Сабүробэ илдээ шидсэнд шуудхан хаалганд зоогдчих нь тэр.
-Аа, чөтгөр, хэмээн хараал урсгасаар Сабүробэ илдээ сугалж авахыг оролдох зуур Ичикүро үсрэн ирж, эзэн ноёныхоо суган тус газар илдээрээ хатгачих нь тэр.
Тулалдагч дайсан нь хөсөр унах тэрхэн агшинд Ичикүро нэг юм "ухаан орж" улангасан дайрч уулгалан довтолж байсан зориг зүрх нь шалдаа буун, тэрбээр, эзэн ноёноо хороосон их хэрэг өдөөснөө сая л нэг юм ойлгон, "би юу хийчих нь энэ вэ" хэмээн айдас хүйдэс, гэмшил ухаарлаар чичирч эхлэв. Аль хэдийнээ харуй бүрий болжээ. Эзэн ноёны өргөө албатуудынх нь байрнаас хол байдаг болохоор ноён албат хоёрын цус урсгасан ширүүн тулааны талаар ноёны өргөөнд байрладаг зарц шивэгч нараас өөр хүн мэдээгүй бололтой. Зарц шивэгчид болсон явдалд ухаан алдатлаа айцгаан, дагжин чичирсэн чигээрээ.
Ичикүро гэмшихийн дээдээр гэмшинэ. Тэрбээр ердийн нэгэн хөнгөн шингэн самүрай байсан бөгөөд хааяадаа зодоон нүдээнд нэр холбогдчихоод байдаг хэдий ч ийм балмад үйл хийчихээр хүн биш байжээ. Эзнийгээ хорооно гэдэг бол уучилж өршөөхийн аргагүй найман хүнд гэмт хэргийн нэг байсан ажгуу. Ичикүрогийн илднээс цус шүүрэн урсана. Эзний татвар эмтэй нөхцөсний ял шийтгэлийг хүлээх ёстой байтал ийм хэрэг өдүүлчихдэг. Энэ бол үнэнхүү таагүй явдал билээ. Ярвалзан татганах эзний биеийг харах тэр агшинд Ичикүро "ерөөсөө л амиа егүүтгэхээс өөр аргагүй боллоо" гэсэн бодолд автаад байв.
Харин хажуу өрөөнөөс нэгэн эмэгтэйн хашгирах сонсогдов. Бүсгүй эгээ л дөнгө хүлээснээс мултарсан лугаа адил л чичирсэн дуу хоолойгоор
-Ер нь яах бол доо, гээд л айж л байлаа шүү. Эхлээд чамайг хоёр ч удаа цавчуулахад чинь, за тэгээд миний ээлж ч одоо ингээд ирэх вий, гээд л хөшигний араас амьсгаа даран айж сандран харж зогслоо шүү дээ. Ёстой л аз таарлаа. Одоо нэгэнт ийм юм болсон болохоор удаад хэрэггүй. Байгаа мөнгийг нь аваад зугтацгаая. Хүмүүсийг мэдээгүй дээр нь бушуухан оргон зайлъя. Эх хатан, шивэгчид бүгд л гал тогоо хавиар сандарч мэгдэцгээж байгаа биз. Би очоод тэднийг тайвшруулаадахъя. Тэр хооронд чи мөнгийг нь хайж эрж бай! хэмээн бүсгүй Ичикүрод хэлнэ. Бүсгүйн дуу хоолой ийн чичирч байвч үүнийгээ эмэгтэй хүний "авъяасаараа" нуун дарж байлаа. Яахаа мэдэхээ байсан Ичикүрог бүсгүйн яриа тайвшруулж, сэхээ авахууллаа. Тэрбээр бүсгүйн үгэнд орон, утсан хүүхэлдэй аятай найгаж ганхан том өрөөгөөр орон, энд тэндээс мөнгө хайж эхлэв. Хайрцаг сав, таарсан бүхнээ онгичон сандааж, дээгүүр нь цусан толбо үлдээж байлаа. Мөнөөх татвар эм Оюмиг эргэн ирэхэд Ичикүро дөнгөж л 10 рёогийн олзтой байж байв.
- Энэ хэдээр юу хийх вэ дээ, гээд Оюми байгаа бүхнийг онгойлгон, сэгсэрч байсан хэдий ч алтан зоос энээ тэрээг нь олсонгүй.
- Харамчийн хар тулам, хамаг байдгаа хаа нэгтээ булаа л биз, хэмээн үглэсээр бүсгүй эм тан, хувцас хунар хийсэн хайрцгийг нь авлаа.
Асакүса дүүргийн Табара хороолол дахь дөнгөж саяхан нэгэнтээ нөгөө ертөнцөд морилооч болсон Хамамото Накагава Сабүробэгийн гэрээс нүгэлт эр эм хоёр гарч явсан цаг үе бол Анъэй？ эриний 3-р оны намрын эхэн үе байлаа. Аав ньамиа алдах энэ үеэс Сабүробэгийн цорын ганц хүү 3 настай Жицүносүкэ аавынхаа энэ үхлийн талаар төсөөлөх ч юмгүй өрлөг эхийнхээ өвөр дээр амгалан тайван унтаж хэвтэж байсан аж.
2
Ичикүро Оюми хоёр Эдо хотоос гарч, хүн амьтнаас нуугдаж бултан Тоокайдо замаас дайжин, Тоосандо замаар явсаар Кёото орохоор шийдэв. Цайны газар, ер нь л хаа сайгүй л шивэгчлэн садарлаж явсан Оюми эзнээ хороосондоо гутарч гунин, алийгаа алдаж яваа Ичикүрог хараад, "нэгэнт л ийм хэрэг хийсэн хойно урвайж унжийгаад юугаа хийнэ. тайван амгалан бай" хэмээн хорон муу санааг зааж сурган өдөржин үглэсээр. Тэр хоёр Шиншюүгээс Кисо Ябүхара хошууны буудалд ирэх үедээ мөнгө санга юу ч үгүй болжээ. Хоол ундаа олохын төлөөнөө Оюми эрчүүд залуусыг хоргоон, үүнийг нь Ичикүро далимдуулан тэдний мөнгийг дээрэмдэн авах хос дээрэмчдийн бузар ажлыг эрхлэх болцгоов. Ошюүгаас Шиншюү орох зам зуурын буудлуудыг амдан, аян замын хотынхон, тариачдын мөнгийг хуурч мэхлэн салгадаг байж. Ичикүро анхандаа Оюмигийн хатгаас заавраар хөдөлдөг байсан бол яваандаа энэ ажилдаа гаршин амтших болж гэнэ. Хотынхон, тариачид ажил хөдөлмөргүй хохь самүрай нар мөнөөх дээрэмчдэд нэг их төвөг бололгүй мөнгө төгрөгөө өгчихдөг байв. Оюми дээр ирдэг харчууд залуусын мөнгө төгрөгийг Ичикүро эвтэйхэн салгаад авчихдаг байснаа сүүлдээ дээрэмдэж эхлэх нь тэр.
- Ичикүро Оюми хоёр Шинаногоос Кисо руу явах замд байх ,,Шувуун үүр,, хэмээх хавцлын бэлд сууршин, өдөрт нь цайны газар ажиллуулан, шөнөдөө дээрэм тонуулын ажлаа эрхлэх болжээ. Ичикүро энэхүү ажилдаа сэтгэл санааны ямар ч зовлон бэрхшээлийг мэдэрдэггүй байв. Мөнгө хөрөнгөтэй аянчдыг отож байгаад л алж хороогоод, хувцас хөрөнгийг нь аваад, хүүрийг нь сурамгай гэгч нь нууж зайлуулдаг болжээ. Гурав дөрвөн удаагийн ийм үйлдлээр олсон орлогоороо нэг жил амьдарч болдог байв.
Мань хоёр Эдогоос зугтан дайжсанаас хойш даруй гурав дахь хавраа угтах жил байв. Барьцааны албанд өргөхөөр Шёогүний ордныг зорих хойд нутгийн даймёо самүрай ноёдын цуваа хоёронтоо үргэлжлэн, Кисо нутгийн дэн буудлууд хавь ойрд үзэгдээгүй ихээр бужигнаантай байв. Бас хажуугаар нь Шинано, Эчиго, Эччюү нутгаас Исэ сүмд мөргөл үйлдэхээр цувагчид тасарсангүй. Тэдэн дотор бас Кёотогоос Оосакаг зорих зугаа цэнгэл эрэгч жуулчид ч олноор байв.
Ичикүро "ганц хоёр хүн хороож" жилийнхээ хүнс хоолыг базаахыг санаална. Кисо нутгаар агар, майлс холилдсон ой шугуйд сакүра модны цэцэгс унан хийсэх яг л тэр өдрүүдийн нэгэнд. Харуй бүрий болох үеэс нэгэн гэр бүл бололтой залуу бүсгүй хоёр Ичикүрогийн цайны газарт орж иржээ. Шиншюүгийн чинээлэг тариачид бололтой, аян замын зугаа цэнгэлд их л баяр хөөртэй явцгаана. Нөхөр нь нас нь гуч гараа юу гэмээр, харин эхнэр нь хорин гурав дөрөвтэй бололтой.
Ичикүро мань хоёрын хувцас хунарыг шинжингээ "энэ жилийн хүнс хөрөнгө маань энэ хоёр юм биз дээ" хэмээн бодно.
- Ябүхарагийн буудал хүртэл хэр бол оо?
Залуу цайны газрын өмнө зогсоод, ийн асуунгаа дэрсэн сандаалныхаа үдээсийг засч уяна. Ичикүро ам нээж амжаагүй байтал Оюми гал зуухны өрөөнөөс цухуйн
- Нэг их холгүй шүү. Энэ давааг л давчихад бараг оччихлоо л гэсэн үг, гэв. Түүний үгийг сонсоод Ичикүро хорон санаат авгай нь аль хэдийнээ өөрт нь аймшигт төлөвлөгөөгөө "хэлээд" байгааг мэдэрлээ.
Ябүхара хүртэл үнэндээ бол хоёр ри гаруй зайтай боловч Оюми ингэж худал хэлсэн нь учиртай байв. Ичикүро түнэр харануйд нууц замаар амдан очоод, хүлээн отож байгаад аян гийчдэд халддаг юмсанжээ.
Тэдний энэхүү муухай санааг огт гадарлаагүй аянчид
- Өө, тэгвэл жаахан цай ууж сууж байгаад хөдөлье, гэцгээв.
Залуу хоё ийнхүү эхний урхинд оров. Бүсгүй нь бүрх малгайныхаа улаан бүчийг тайлж, нөхрөө түшин сууна. Тэр хоёр алжаалаа тайлан амарч, хагас цаг орчим болоод мөнгөө төлж,,Шувуун үүр,, хөндийг чиглэн алхацгаалаа. Үдшийн бүрэнхий хөндийг бүрхсээр.
Залуу хосыг бараа тасармагц эхнэрийнхээ дохиог ойлгосон Ичикүро бүсэндээ илдээ зүүн, олзныхоо мөрийг мөшгөх анчин лугаа адил нөгөөх хоёрын араас Кисо голын эрэг даган явахад хүнд хэцүү замаар хурдлан гүйлээ.
Ичикүро Ябүхарагийн буудлын өмнөх модод зэрэгцэн ургасан замд ирэхүй хаврын урт өдөр харуй бүрийгээр аль хэдийнээ солигдон, дугариг саран Кисо уулын тэртээгээс дээшлэн, сарны цагаан гэрэл уулсыг үл ялиг гэрэлтүүлж эхэллээ.
Ичикүро замын дагуу ургасан бөөн уд модны нөмөрт суун, нөгөө хоёрын ойртон ирэхийг хүлээнэ. Гэм хоргүй хоёр залууг, тэгээд бас ийм аз жаргалтай яваа хоёрыг алж хорооно гэдэг бол машид хэрцгий хэрэг болохыг Ичикүро бодоогүй биш бас бодож байж. Нэгэнт сэдсэн хэргийг гүйцээлгүй харьж очвол Оюмид юу гэж хэлэхэв. Гэхдээ болж өгвөл цус урсгахгүй дуусгачих санаалж байлаа. "Дэмий цус урсгавал хэрэггүй л юмсан. Өөрсдөө мөнгө, хувцсаа өгчихвөл ч би тэднийг алахгүй л дээ" хэмээн Ичикүро бодно. Тэр зуур нөгөө хоёр ойртон ирж буй бололтой, дүрс нь тодорсоор. Залуу хос очих газар нь ойрхон гэж бодож байгаа болохоор бие биедээ туслан, яарсаар. Тун их ядарч байгаа нь мэдэгдэнэ.
Тэднийг ойртон ирмэгц Ичикүро ил гаран, хүн амьтныг айлгаж сүрдүүлдэг нөгөө л хэдэн үгсээ тэдэнд ч зориулан хашгирлаа. Харин түүний найдвар талаар болж залуу эр айж сандарсангүй, эхнэрээ биеэрээ хамгаалан, илдээ сугалан авч тулалдаанд бэлтгэв. Ичикүро байдал ингэж өрнөсөнд жаахан сандарсан ч
- За аа, хөө, аянчид минь, эсэргүүцэх л юм бол аминаасаа хагацна гэж мэд, харин та нарын амь надад хэрэггүй, хэмээн сүртэй нь аргаггүй хашгирлаа.
Залуу эр дээрэмчний царайг нэлээн ажигласнаа
- Өө, та чинь цайны газрын эзэн байна шүү дээ, хэмээн зэвүүцэв.
"За даа, хороохоос өөр аргагүй боллоо доо. Энэ хоёр нэгэнт намайг таньсан болохоор амьд үлдээж болохгүй. Тэгвэл бид баларна" гэж Ичикүро бодлоо.
Залуу Ичикүро руу уурлан дайрсан боловч Ичикүро шалмагхан нь аргагүй зайлан, дагз руу нь цохиход залуу орь дуу тавин гэдрэг саван уналаа.
Эхнэр нь айснаасаа болж ухаан нь балартав уу гэлтэй, замын хажууд явган суучихаад, дагжин чичирч байлаа. Ичикүро хүүхэнд гар хүрч зүрхэлсэнгүй. Гэхдээ л "энүүгээр амиа солих гэж үү" гэсэн бодол толгойд нь эргэлдэнэ. Эр нөхрийг нь алсан сэтгэлийн хөөрөл нь намдаагүй байлаа. Цусанд будагдсан илдээ далайсаар бүсгүй рүү ойртоход бүсгүй алга хавсран өршөөл эрж буйг нь хараад шуудхан алж бас зүрхэлсэнгүй. Гэлээ ч "энэ хүүхнийг заавал алах ёстой" гэсэн бодолдоо хөтлөгдөн, хувцас хунарыг нь цус нөжтэй нь хутгахгүй юм шүү, гэж бодсоор бүсгүйн араас нь очиж бүснээсээ алчуур авч тэр алчуураараа боож аллаа.
Тэр хоёрыг алсны дараа Ичикүро гэнэт жигтэйхэн ихээр айж балмагдан, тэнд удаан байж чадахгүйгээ ухаарлаа. Алагдсан хоёрын хувцасыг хурдхан тайлж аваад зугтаахдаа араас нь хүн дагаад байх шиг санагдан айдас хүйдэст автан байв. Ичикүро арваад хүний амийг хороочихоод байгаа хүн. Хөгшчүүд, худалдаачид голдуу байсан. Харин Ичикүро залуу хүнд, тэгээд бүр залуу хосод гар хүрсэн удаа үгүй. Нүгэл үйлдсэндээ гэмшиж гутарсан тэрбээр олзны хувцас, мөнгийг бузар булайг хаях мэт л Оюми рүү чулуудлаа. Оюми хэзээ язааны л байдлаар олж ирсэн мөнгийг тоолно. Горьдож байснаас нь бага, дөнгөж л арваадхан рёо байжээ. Дараа нь алагдсан бүсгүйн хувцасыг авч үзэв. "Үгүй ээ, энэ чинь хачизүэ торгоор хийсэн кимоно, бас торгон хивтэй дотортой юм гээч. Ингэхэд үснийх нь гоёл хаана байна аа" гэв.
-Гоёл оо? Ичикүро ойлгож ядна.
-Тийм ээ, тийм тийм. Ийм кимоно өмссөн хүнд сам, хатгуур зүү заавал байх ёстой. Тэр хүүхнийг сүлжмэл бүрх малгайгаа өмсч байхад нь харсан юмдаг. Яст мэлхийн хуягаар хийсэн гоёл байсан.
Гоёл зэргийн талаар бодох сөхөөгүй байсан Ичикүро юу гэхээ ч мэдэхгүй байлаа.
-Үгүй ээ, чи чинь тэрнйг нь авахаа мартчихсан юм биш биз дээ? Бараг л долоо намайн рёо болно дог шүү. Ямар анх удаа дээрэм хийж байгаа биш дээ. Юуны тулд хүний амь хороосон юм бэ? Толгойных нь гоёлыг хараагүй байж гэнэ. Тэгээд бас дээрэмчин гээд байгаа шүү
гээд л Оюми Ичикүрог толгой түрүүгүй загнав. Үг хэл нь дээрэнгүй.
Залуу хосыг хороосондоо гуниж гутарсан Ичикүрогийн сэтгэлийг Оюмигийн үг улам л шархлуулж байлаа. Алуулсан хүүхний толгойны гоёлыг авч ирээгүйдээ загнуулж байгаадаа нэг их юмд бодсонгүй. Тэр хоёрын амийг хороож байхдаа "булай нүгэл үйлдэж байгаадаа" харамсан, юун толгойны гоёлыг авахтай манатай байжээ. Тэр гоёлыг аваагүйдээ одоо ч харамссангүй. Хулгай дээрмийн замд орон, ховдог хомхой сэтгэлийн үүднээс хүний амийг хороож явсан ч цөөвөр чоно лугаа адил ясыг нь цайтал "мөлждөггүйдээ" Ичикүро харамсаж явсангүй. Харин Оюми өөртэй нь адил бүсгүй хүн зэрлэгээр хөнөөгдчихөөд байхад үсэнд нь зүүлтээстэй байсан гоёлд шуналтан байгааг хараад Ичикүро түүнийг улам бүр жигшинэ.
Ичикүро сэтгэлийн угт ийнхүү гүнзгий хямран байгааг огт анзаараагүй Оюми
-Алив хөө, чи хөдлөхгүй юү? Бараг л арван рёогийн үнэд хүрнэ дээ, хэмээн Ичикүрог хатгана.
Уг нь бол Оюмиг нэг үг хэлэхэд ухасхийдэг Ичикүрогийн дотор элдвийн бодол эргэлдэн, Оюмигийн үгийг сонсохтой үгүйтэй байлаа.
-Яаж ч хэлээд миний үгэнд орохгүй нь л дээ, энэ. Тэгвэл би өөрөө гүйгээд ирье л дээ. Нөгөө л газраа биз дээ, хэмээн Оюмиг хэлэхэд Ичикүро шуудхан
-Тийм ээ. Нөгөө л газраа. Ябүхарагийн нарст ойн замд
-За за, би явлаа. Гадаа сартай, гэрэлтэй байна...Энэ дээрэмчний байж байгааг, үгүй бас юу гэхэв дээ, хэмээн үглэсээр кимонгийнхоо хормойг шуун, улавчаа углаад гүйн одох нь тэр. Түүий хойноос харж зогсох Ичикүрогийн сэтгэл жигшил зэвүүцлээр дүүрнэ. Амь насаа алдсан бүсгүйн үсний гоёлыг салгаж авахаар хөлийн хурдаар харайлгаж яваа энэ бүсгүйг хэзээ нэгтээ хайрлаж явсан гэж бодохоор ой нь гутна. Ичикүро аль муу муухай бүхнийг хийж явахдаа, хүмүүсийг алж талж явахдаа, мөнгө хөрөнгийг нь дээрэмдэж явахдаа, энэ бузар булай явдал тэгтэл ичгүүртэй санагдаж байсангүй. Харин одоо Оюмиг ажиглаж байхдаа үйлдэж байсан бузар булай бүхнээ даанч ихээр ойлгох болжээ. Хүний амийг хороон байж өөрийн болгож авсан бүсгүй ь одоо ингээд яст мэлхийн ясаар хийсэн зүүлт, тав арван рёо мөнгөний төлөө эмэгтэй хүний нандин зөөлөн бүхнээ хөсөр хаян, амьтны сэг руу улайрах чоно адил уулгалахыг хараад ийм эмтэй хормын төдий цуг байж чадахгүй болсноо ухаарчээ. Ичикүро үйлдсэн бүх нүглээ санан дурсахаар зүрх нь шимширнэ. Боож алсан хүний нүд, цусандаа хутгалдсан худалдаачны ёолох дуу, илдэнд өртөн унах буурал үст өвгөний гинших дуу, бүгд холилдон сонсогдож, хачин жигтэй болж байлаа. Энэ бүхний аймшгийг мэдэрч дагжин чичирнэ. Туулж ирсэн бүхнээсээ хурдхан шиг салах юмсан. Өөрөөсөө ч дайжъя. Бузар эмээс ч бушуухан холдъё.
Ичикүро шалавхан босч, хэдэн хувцасаа баадагнан, түрүүний залуугаас дээрэмдэн авсан мөнгийг замд хэрэглэх зорилгоор бүсэндээ ороон, хар эрчээрээ гүйн одов. Харин хэсэг гүйж явснаа авч яваа бүхэн нь дээрмээр олсон гэдгээ санамагц гэртээ буцаж ирэн, авч явсан эд зүйлсээ босгон дээрээсээ дотогш чулуудлаа.
Оюмитэй таарчихгүйн тулд замаар явсангүй. Кисо голын эргээр хаашаа явахаа үл мэдэн хандсан зүгтээ хурдалж явлаа. Яаж ийгээд л өөрийн бузар гэмт хэргийн үүр уурхай болсон газраас бушуухан л холдохын түүс болж байлаа.
3
Ичикүро уул талаар амарч зогсолгүй хорин ри газар гүйсээр маргааш орой нь Мино хошууны Оогакизай суурингийн Шёоганжи хийдэд ирэв. Тэрбээр зориуд энэ хийдэд ирсэн хэрэг биш л дээ. Сандарч мэгдэн гүйж байхдаа санаандгүй энэ хийдийн өмнүүр өнгөрөх үеэс оволзож үймэрсэн ухаарал гэмшлийн сэтгэлээ итгэл бишрэлийн гэрлээр гэгээрүүлэхсэн гэсэн хүсэл төржээ.
Шёоганжи хийд бол Мино хошууны Шингон урсгалын гол дугана юм. Ичикүро энэ хийдэд алба өргөж буй хамба ламтантай уулзан ухаарал гэмшлийнхээ үнэн мөнийг өчин наминчлахад ламтан
-Айхтар булай хэрэг ар араас нь үйлдсэн чамайг засаг захиргаанд тушаан, тэд чиний толгойг авч модонд шорлон гэсгээх ёстой байсан биз. Ингэсэн бол хорвоод гэм нүглээ цагаатгахад чинь тус болох байсан байх даа. Гэлээ ч хойд насандаа зовлон зүдгүүрийг амсч л таараа. Бурханы сургаалыг сүсэглэн бусдын нүглийг өршөөн явбал өөрийн чинь нүгэл ч арилан нимгэрэх болно, гэжээ.
Ламтаны үгийг сонсоод Ичикүрогийн гэмшлийн сэтгэл улам бадран, сахил хүртэн мөнөөх сүмд шавилан сууж, Рёокай хэмээх нэрийг хүртэн ариуслын замд оров. Рёокай бурханы ариун сургаал номыг амь бие үл хайрлан хичээллэн уншиж, өглөө бүр гурван нууц номыг ухааран судалж, үдэш болмогц буддын нууц тариныг ухаан бодолдоо шингээсээр, хагас жил ч өнгөрөөгүй байхад үйлс сэтгэл нь цэлмэг тэнгэр адил гэгээрч иржээ. Өглөө бүр гурван нууцын номд шамдан, үдэш өвдөг сөхрөн сууж өч төчнөөн мөргөл залбирлыг үйлдэнэ. Үнэн сэтгэлийн замд эргэлт буцалтгүй орохын тулд бусдын тусын тулд багш ламтаныхаа зөвшөөрөл хүслээр нутаг орноор бядан хэсүүчлэхээр замд гарчээ.
Мино хошуунаас гарч, Кёото нутгийг зорив. Одоо Ичикүро бадарчин болчихсон, амьд сэрүүн явж байна. Харин түүний гарт хичнээн ч хүний амь үрэгдэв дээ. Ингэж бодохоор л зүрх нь шимширнэ. Хүмүүст тус хүргэж, хийсэн нүглээ өчүүхэн ч болов нимгэлэхийг хүсч байсан бөгөөд үүний төлөөнөө энэ биеэ эвдэн буталсан ч бэлэн болсон байлаа. Урьд өмнө нь Кисо нутагт амьдарч ахуйдаа харгис догшин байснаа цаг үргэлж санана, одоо бол таарч учрах хүн бүрийн өмнө өөрийгөө буруутай гэж бодож явна. Хийсэн гэм нүглээ арилгаж баршгүй мэтээр төсөөлөн явлаа.
Ичикүро одоо алхам тутамдаа л хүний төлөө санаа зовон явах болжээ. Урт замд эцэж ядарсан аянчдад туслан тэднийг хөтлөх буюу араас нь түшин явна. Өөрийгөө хайхралгүй өвдөж зовсон хүүхдийг үүрээд хэдэн ри газар ч явж байжээ. Хөдөөний замд эвдэрсэн гүүр тааралдвал Ичикүро ойгоос мод огтлон чирч авчраад нөгөө гүүрийг засч янзалдаг байлаа. Зам эвдэрч муудсаныг харвал шороо элс авчирч засна. Кинай нутгаас эхлэн Чюүгокү мужаар бядан явахдаа мөч бүрт сайн сайхан үйл бүтээх чин эрмэлзэлээр дүүрэн явжээ.
Кёохогийн эриний 9-р он (1724) -ны намар байв. Ичикүро Акамасэкигээс гарч Үсахачимангү сүмд очив. Ямакүни голоор дээшлэн Кишякүсэцүнран хийдэд мөргөл хийчихээд, Ёкканчингээс өмнө зүгт улаан хөрст их талыг гатлан Ямакүни голын навчит хөндийг хаяалан явав.
Цүкиши нутгийн намар, өртөө замын дэн буудлууд холимог модот ойн хажи мод улайран ягаарч, тутрагын талбай дахь тутрага шаргалтан боловсорч тариачдын орон байшин хавиар улаан илжгэн чих жимс улам л улайрч унжийн харагдана.
8-р сар дөнгөж эхлээд байсан ажгуу.
Ичикүро намрын өглөө гэрэлтэн гялалзах Ямакүни голын цэвэр тунгалаг усны чулууг ажсаар Микүчи болон Хотокэсакаг холбосон замыг гатлан, үдийн алдад Хида өртөөнд ирлээ. Хөл хөдөлгөөн багатай энэхүү өртөөнд үдийн хоол идчихээд дахиад л Ямакүно голын хөндийн хаяаг барин өмнө зүгийг зорив. Хида өртөөнөөс холдмогц зам дахиад л Ямакүни голоор хаяалан, чулуурхаг эргээр өнгөрнө.
Алхаж явахад тун бэрх замаар Ичикүро таяг тулан явж байтал замын хажуухнаа энэ нутгийн тариачид болов уу гэмээр дөрөв таван хүн хэрэлдэн маргалдаж байх ажээ.
Ичикүрог ойртон ирэхэд тэдний нэг нь:
-За мөн ч цагаа олж ирлээ дээ, та. Энд нэг хүн харамсалтайгаар амиа алдаад байна. Нэгэнт л энд та морилж байгаа болохоор хойтохыг нь уншиж тус буянаа хайрлаач, гэх нь тэр.
Харамсалтайгаар амиа алдлаа, гэхийг сонсоод Ичикүро "дээрэмчний гарт үрэгдээгүй байгаа даа" гэсэн бодол төржээ. Өнгөрсөн түүхээ дурсахаар л өр нь өвдөж, гэмшил харамслын сэтгэл өөрийн эрхгүй булгилан ирнэ. Хамаг бие нь хөшиж хөрч орхих шиг болсон боловч харин нөгөөх хүн бол живж үхсэн нь үнэн байжээ.
-Нээрээ л , живж үхсэн юм шиг байна.
Гэхдээ л , яасан олон шархтай юм бэ дээ?
-Ламтаан, та анх удаагаа л энд морилон ирж байгаа болов уу? Энд тун аюултай гинжин гарам байдаг юм. Эндээс холгүй, гол дээгүүр татсан байдаг юм л даа. Энэ бол манай уулархаг нутгийн хамгийн хэцүүхэн газар. Тэр гармаар голын хоёр эргээс хүмүүс морьтойгоо гаталдаг юм. Тун ч олон хүн осолдсон доо. Энэ талийгаа ч бас...
Голын эхээр байдаг Какизака нутгийн хүн, адуучин. Өнөө өглөө гол гарч явтал морь нь үргэж бусгаад уначихсан юм. Таван жёо хэрийн өндрөөс шүү, харахаас ч аймаар. Аймшигтайгаар л өнгөрсөн дөө, хэмээн нөгөө хүн ярив.
-Гинжин гарам гэнэ ээ? Тэр аюултай газрын тухай дуулсан юм байна шүү. Золгүй явдал байнга тохиолддог хэрэг үү?
-Жилдээ хэд хэдэн удаа, бүр арваад хүн үхдэг. Муур ёрын газар даа. Үүнээс өөр ийм аймшигтай газар гэж байхгүй биз. За тэгээд бас бороо, салхи эвдээд хаячихна аа, гэх зуур тариачин талийгаачийн шарилыг засч янзална. Ичикүро талийгаачийн хойтохыг уншчихаад гинжин гарам руу яаран очив. Дөнгөж нэг чёо газар явтал том хадан цохио дүнхийх бөгөөд тас цавчсан хана мэт баруун хэсэг нь голын дээгүүр арав гаруй жёо сүндэрлэх ба голын эрэг цайвар бор гадаргатай, хурц цавчим нугалаатай аж. Тэрхүү цохио хад хормойг нь долоон цахран давалгаалсаар цалгилах хар ногоон усыг сорон авах мэт. Тэгш зам байцыг шууд чиглэсэн байна. Усны эргийн дунд хэрд цохио хад тойруулан нарсыг өөр модтой холбон дэвсчээ. Үнэхээр зэвүүн үзэгдэнэ. Нөгөө гарам нь энэ аж. Дэр дэвсэг дээр гараад доош харвал ус таван жёогийн тэртээд хуйлран урсах ба дээш харвал лут том байц сүртэй өнгийнө. Түүгээр явахад зөвхөн зүрх муутай эмэгтэйчүүд хүүхэд байтугай хэн ч айж салганахаар билээ...
Япон хэлнээс орчуулсан
Дэлэгийн Төмөрбаатар
эх сурвалжийг→http://www.shurikenteam.com/blog/2009-01-14-1 хуудсаас авав.
Кикүчи Кан - Хайр хорслын дэнсэн дээр
(эхний хэсэг)
Албат самүрай Ичикүро эзэн ноёныхоо урт илдэнд өртөн зүүн хацартаа бас эрүүндээ ялигүй шарх авах нь тэр. Уг нь өөрийг нь өдөөд ирсэн гэх эзнийхээ татвар эмтэй дурлалын харьцаанд орсон хэмээх амь дүйсэн гэмт үйлдлийнхээ төлөө Ичикүро эзнийхээ залхаан цээрлүүлэх мэснээс зайлахыг оролдсон хэдий ч мултарч бултах зүрх сэтгэл өчүүхэн төдий ч байсангүй. Тэглээ гээд энэ явдлаас болж амь насаа алдах нь тун харамсалтай тул болж өгвөл бултаад гарчих санаална. Шалиг садар занд нь хорссон эзэн нь илдээ сугалан дайрахад Ичикүро гартаа таарсан лааны суурийг барин өөрийгөө хамгаална. Нас тавь гарсан гэх боловч булчин шөрмөс чанга эзэн нь урт сэлмээ барин уухайлан довтлоход өөрийгөө өмөөрөх эрхгүй Ичикүро эвийг нь тааруулан бултан зугтаж байсан хэдий ч эхний дайралтанд өртөн ийнхүү зүүн хацартаа шарх олжээ. Цусаа урсахыг харсан Ичикүро тэр дороо л омогшин уурсаж, "нэгэнт л үхэхээс хойш" гэсэн бодлын хажуугаар өөрийг нь хөнөөхөөр довтлох эзэн ноён нь адгууснаас өөрцгүйгээр харагдаж, юун эзэн албатдаа тулж иржээ. Улайрч уурссан Ичикүро гартаа барьсан лааны суурийг эзэн рүүгээ чиглүүлэн нүүлгэж орхисонд ингэнэ чинээ санаагүй байсан эзэн Сабүробэгийн нүдэн дээр буух нь тэр. Энэ мөчид барьц алдсан Сабүробэ рүү Ичикүро илдээ сугалан дайрлаа.
- Үгүй, энэ чинь юу вэ ээ! Бүүр, надтай арсалдах нь ээ, энэ чинь! хэмээн эзэн ноён Сабүробэ нь уушиг зүрх нь сагсайтлаа уурлана. Сабүробэ гурван шякү хэрийн урттай сэлмээрээ богино сэлэм барьсан Ичикүротой хоёр гурван ч удаа цавчилдан дайтав. Харин түүний урт сэлэм хэд хэдэн удаа намхан таазанд тулан зоогдож, тун төвөг удаж байх зуур Ичикүро харин ч овжин довтолж байв. Сабүробэ өөрт нь тун хэцүү байсан тул зайлж зугтах санаалан ухарсаар гадагшиллаа. Энэ хооронд Ичикүро улам довтолсоор байсанд яахаа мэдэхээ байсан Сабүробэ илдээ шидсэнд шуудхан хаалганд зоогдчих нь тэр.
-Аа, чөтгөр, хэмээн хараал урсгасаар Сабүробэ илдээ сугалж авахыг оролдох зуур Ичикүро үсрэн ирж, эзэн ноёныхоо суган тус газар илдээрээ хатгачих нь тэр.
Тулалдагч дайсан нь хөсөр унах тэрхэн агшинд Ичикүро нэг юм "ухаан орж" улангасан дайрч уулгалан довтолж байсан зориг зүрх нь шалдаа буун, тэрбээр, эзэн ноёноо хороосон их хэрэг өдөөснөө сая л нэг юм ойлгон, "би юу хийчих нь энэ вэ" хэмээн айдас хүйдэс, гэмшил ухаарлаар чичирч эхлэв. Аль хэдийнээ харуй бүрий болжээ. Эзэн ноёны өргөө албатуудынх нь байрнаас хол байдаг болохоор ноён албат хоёрын цус урсгасан ширүүн тулааны талаар ноёны өргөөнд байрладаг зарц шивэгч нараас өөр хүн мэдээгүй бололтой. Зарц шивэгчид болсон явдалд ухаан алдатлаа айцгаан, дагжин чичирсэн чигээрээ.
Ичикүро гэмшихийн дээдээр гэмшинэ. Тэрбээр ердийн нэгэн хөнгөн шингэн самүрай байсан бөгөөд хааяадаа зодоон нүдээнд нэр холбогдчихоод байдаг хэдий ч ийм балмад үйл хийчихээр хүн биш байжээ. Эзнийгээ хорооно гэдэг бол уучилж өршөөхийн аргагүй найман хүнд гэмт хэргийн нэг байсан ажгуу. Ичикүрогийн илднээс цус шүүрэн урсана. Эзний татвар эмтэй нөхцөсний ял шийтгэлийг хүлээх ёстой байтал ийм хэрэг өдүүлчихдэг. Энэ бол үнэнхүү таагүй явдал билээ. Ярвалзан татганах эзний биеийг харах тэр агшинд Ичикүро "ерөөсөө л амиа егүүтгэхээс өөр аргагүй боллоо" гэсэн бодолд автаад байв.
Харин хажуу өрөөнөөс нэгэн эмэгтэйн хашгирах сонсогдов. Бүсгүй эгээ л дөнгө хүлээснээс мултарсан лугаа адил л чичирсэн дуу хоолойгоор
-Ер нь яах бол доо, гээд л айж л байлаа шүү. Эхлээд чамайг хоёр ч удаа цавчуулахад чинь, за тэгээд миний ээлж ч одоо ингээд ирэх вий, гээд л хөшигний араас амьсгаа даран айж сандран харж зогслоо шүү дээ. Ёстой л аз таарлаа. Одоо нэгэнт ийм юм болсон болохоор удаад хэрэггүй. Байгаа мөнгийг нь аваад зугтацгаая. Хүмүүсийг мэдээгүй дээр нь бушуухан оргон зайлъя. Эх хатан, шивэгчид бүгд л гал тогоо хавиар сандарч мэгдэцгээж байгаа биз. Би очоод тэднийг тайвшруулаадахъя. Тэр хооронд чи мөнгийг нь хайж эрж бай! хэмээн бүсгүй Ичикүрод хэлнэ. Бүсгүйн дуу хоолой ийн чичирч байвч үүнийгээ эмэгтэй хүний "авъяасаараа" нуун дарж байлаа. Яахаа мэдэхээ байсан Ичикүрог бүсгүйн яриа тайвшруулж, сэхээ авахууллаа. Тэрбээр бүсгүйн үгэнд орон, утсан хүүхэлдэй аятай найгаж ганхан том өрөөгөөр орон, энд тэндээс мөнгө хайж эхлэв. Хайрцаг сав, таарсан бүхнээ онгичон сандааж, дээгүүр нь цусан толбо үлдээж байлаа. Мөнөөх татвар эм Оюмиг эргэн ирэхэд Ичикүро дөнгөж л 10 рёогийн олзтой байж байв.
- Энэ хэдээр юу хийх вэ дээ, гээд Оюми байгаа бүхнийг онгойлгон, сэгсэрч байсан хэдий ч алтан зоос энээ тэрээг нь олсонгүй.
- Харамчийн хар тулам, хамаг байдгаа хаа нэгтээ булаа л биз, хэмээн үглэсээр бүсгүй эм тан, хувцас хунар хийсэн хайрцгийг нь авлаа.
Асакүса дүүргийн Табара хороолол дахь дөнгөж саяхан нэгэнтээ нөгөө ертөнцөд морилооч болсон Хамамото Накагава Сабүробэгийн гэрээс нүгэлт эр эм хоёр гарч явсан цаг үе бол Анъэй？ эриний 3-р оны намрын эхэн үе байлаа. Аав ньамиа алдах энэ үеэс Сабүробэгийн цорын ганц хүү 3 настай Жицүносүкэ аавынхаа энэ үхлийн талаар төсөөлөх ч юмгүй өрлөг эхийнхээ өвөр дээр амгалан тайван унтаж хэвтэж байсан аж.
2
Ичикүро Оюми хоёр Эдо хотоос гарч, хүн амьтнаас нуугдаж бултан Тоокайдо замаас дайжин, Тоосандо замаар явсаар Кёото орохоор шийдэв. Цайны газар, ер нь л хаа сайгүй л шивэгчлэн садарлаж явсан Оюми эзнээ хороосондоо гутарч гунин, алийгаа алдаж яваа Ичикүрог хараад, "нэгэнт л ийм хэрэг хийсэн хойно урвайж унжийгаад юугаа хийнэ. тайван амгалан бай" хэмээн хорон муу санааг зааж сурган өдөржин үглэсээр. Тэр хоёр Шиншюүгээс Кисо Ябүхара хошууны буудалд ирэх үедээ мөнгө санга юу ч үгүй болжээ. Хоол ундаа олохын төлөөнөө Оюми эрчүүд залуусыг хоргоон, үүнийг нь Ичикүро далимдуулан тэдний мөнгийг дээрэмдэн авах хос дээрэмчдийн бузар ажлыг эрхлэх болцгоов. Ошюүгаас Шиншюү орох зам зуурын буудлуудыг амдан, аян замын хотынхон, тариачдын мөнгийг хуурч мэхлэн салгадаг байж. Ичикүро анхандаа Оюмигийн хатгаас заавраар хөдөлдөг байсан бол яваандаа энэ ажилдаа гаршин амтших болж гэнэ. Хотынхон, тариачид ажил хөдөлмөргүй хохь самүрай нар мөнөөх дээрэмчдэд нэг их төвөг бололгүй мөнгө төгрөгөө өгчихдөг байв. Оюми дээр ирдэг харчууд залуусын мөнгө төгрөгийг Ичикүро эвтэйхэн салгаад авчихдаг байснаа сүүлдээ дээрэмдэж эхлэх нь тэр.
- Ичикүро Оюми хоёр Шинаногоос Кисо руу явах замд байх ,,Шувуун үүр,, хэмээх хавцлын бэлд сууршин, өдөрт нь цайны газар ажиллуулан, шөнөдөө дээрэм тонуулын ажлаа эрхлэх болжээ. Ичикүро энэхүү ажилдаа сэтгэл санааны ямар ч зовлон бэрхшээлийг мэдэрдэггүй байв. Мөнгө хөрөнгөтэй аянчдыг отож байгаад л алж хороогоод, хувцас хөрөнгийг нь аваад, хүүрийг нь сурамгай гэгч нь нууж зайлуулдаг болжээ. Гурав дөрвөн удаагийн ийм үйлдлээр олсон орлогоороо нэг жил амьдарч болдог байв.
Мань хоёр Эдогоос зугтан дайжсанаас хойш даруй гурав дахь хавраа угтах жил байв. Барьцааны албанд өргөхөөр Шёогүний ордныг зорих хойд нутгийн даймёо самүрай ноёдын цуваа хоёронтоо үргэлжлэн, Кисо нутгийн дэн буудлууд хавь ойрд үзэгдээгүй ихээр бужигнаантай байв. Бас хажуугаар нь Шинано, Эчиго, Эччюү нутгаас Исэ сүмд мөргөл үйлдэхээр цувагчид тасарсангүй. Тэдэн дотор бас Кёотогоос Оосакаг зорих зугаа цэнгэл эрэгч жуулчид ч олноор байв.
Ичикүро "ганц хоёр хүн хороож" жилийнхээ хүнс хоолыг базаахыг санаална. Кисо нутгаар агар, майлс холилдсон ой шугуйд сакүра модны цэцэгс унан хийсэх яг л тэр өдрүүдийн нэгэнд. Харуй бүрий болох үеэс нэгэн гэр бүл бололтой залуу бүсгүй хоёр Ичикүрогийн цайны газарт орж иржээ. Шиншюүгийн чинээлэг тариачид бололтой, аян замын зугаа цэнгэлд их л баяр хөөртэй явцгаана. Нөхөр нь нас нь гуч гараа юу гэмээр, харин эхнэр нь хорин гурав дөрөвтэй бололтой.
Ичикүро мань хоёрын хувцас хунарыг шинжингээ "энэ жилийн хүнс хөрөнгө маань энэ хоёр юм биз дээ" хэмээн бодно.
- Ябүхарагийн буудал хүртэл хэр бол оо?
Залуу цайны газрын өмнө зогсоод, ийн асуунгаа дэрсэн сандаалныхаа үдээсийг засч уяна. Ичикүро ам нээж амжаагүй байтал Оюми гал зуухны өрөөнөөс цухуйн
- Нэг их холгүй шүү. Энэ давааг л давчихад бараг оччихлоо л гэсэн үг, гэв. Түүний үгийг сонсоод Ичикүро хорон санаат авгай нь аль хэдийнээ өөрт нь аймшигт төлөвлөгөөгөө "хэлээд" байгааг мэдэрлээ.
Ябүхара хүртэл үнэндээ бол хоёр ри гаруй зайтай боловч Оюми ингэж худал хэлсэн нь учиртай байв. Ичикүро түнэр харануйд нууц замаар амдан очоод, хүлээн отож байгаад аян гийчдэд халддаг юмсанжээ.
Тэдний энэхүү муухай санааг огт гадарлаагүй аянчид
- Өө, тэгвэл жаахан цай ууж сууж байгаад хөдөлье, гэцгээв.
Залуу хоё ийнхүү эхний урхинд оров. Бүсгүй нь бүрх малгайныхаа улаан бүчийг тайлж, нөхрөө түшин сууна. Тэр хоёр алжаалаа тайлан амарч, хагас цаг орчим болоод мөнгөө төлж,,Шувуун үүр,, хөндийг чиглэн алхацгаалаа. Үдшийн бүрэнхий хөндийг бүрхсээр.
Залуу хосыг бараа тасармагц эхнэрийнхээ дохиог ойлгосон Ичикүро бүсэндээ илдээ зүүн, олзныхоо мөрийг мөшгөх анчин лугаа адил нөгөөх хоёрын араас Кисо голын эрэг даган явахад хүнд хэцүү замаар хурдлан гүйлээ.
Ичикүро Ябүхарагийн буудлын өмнөх модод зэрэгцэн ургасан замд ирэхүй хаврын урт өдөр харуй бүрийгээр аль хэдийнээ солигдон, дугариг саран Кисо уулын тэртээгээс дээшлэн, сарны цагаан гэрэл уулсыг үл ялиг гэрэлтүүлж эхэллээ.
Ичикүро замын дагуу ургасан бөөн уд модны нөмөрт суун, нөгөө хоёрын ойртон ирэхийг хүлээнэ. Гэм хоргүй хоёр залууг, тэгээд бас ийм аз жаргалтай яваа хоёрыг алж хорооно гэдэг бол машид хэрцгий хэрэг болохыг Ичикүро бодоогүй биш бас бодож байж. Нэгэнт сэдсэн хэргийг гүйцээлгүй харьж очвол Оюмид юу гэж хэлэхэв. Гэхдээ болж өгвөл цус урсгахгүй дуусгачих санаалж байлаа. "Дэмий цус урсгавал хэрэггүй л юмсан. Өөрсдөө мөнгө, хувцсаа өгчихвөл ч би тэднийг алахгүй л дээ" хэмээн Ичикүро бодно. Тэр зуур нөгөө хоёр ойртон ирж буй бололтой, дүрс нь тодорсоор. Залуу хос очих газар нь ойрхон гэж бодож байгаа болохоор бие биедээ туслан, яарсаар. Тун их ядарч байгаа нь мэдэгдэнэ.
Тэднийг ойртон ирмэгц Ичикүро ил гаран, хүн амьтныг айлгаж сүрдүүлдэг нөгөө л хэдэн үгсээ тэдэнд ч зориулан хашгирлаа. Харин түүний найдвар талаар болж залуу эр айж сандарсангүй, эхнэрээ биеэрээ хамгаалан, илдээ сугалан авч тулалдаанд бэлтгэв. Ичикүро байдал ингэж өрнөсөнд жаахан сандарсан ч
- За аа, хөө, аянчид минь, эсэргүүцэх л юм бол аминаасаа хагацна гэж мэд, харин та нарын амь надад хэрэггүй, хэмээн сүртэй нь аргаггүй хашгирлаа.
Залуу эр дээрэмчний царайг нэлээн ажигласнаа
- Өө, та чинь цайны газрын эзэн байна шүү дээ, хэмээн зэвүүцэв.
"За даа, хороохоос өөр аргагүй боллоо доо. Энэ хоёр нэгэнт намайг таньсан болохоор амьд үлдээж болохгүй. Тэгвэл бид баларна" гэж Ичикүро бодлоо.
Залуу Ичикүро руу уурлан дайрсан боловч Ичикүро шалмагхан нь аргагүй зайлан, дагз руу нь цохиход залуу орь дуу тавин гэдрэг саван уналаа.
Эхнэр нь айснаасаа болж ухаан нь балартав уу гэлтэй, замын хажууд явган суучихаад, дагжин чичирч байлаа. Ичикүро хүүхэнд гар хүрч зүрхэлсэнгүй. Гэхдээ л "энүүгээр амиа солих гэж үү" гэсэн бодол толгойд нь эргэлдэнэ. Эр нөхрийг нь алсан сэтгэлийн хөөрөл нь намдаагүй байлаа. Цусанд будагдсан илдээ далайсаар бүсгүй рүү ойртоход бүсгүй алга хавсран өршөөл эрж буйг нь хараад шуудхан алж бас зүрхэлсэнгүй. Гэлээ ч "энэ хүүхнийг заавал алах ёстой" гэсэн бодолдоо хөтлөгдөн, хувцас хунарыг нь цус нөжтэй нь хутгахгүй юм шүү, гэж бодсоор бүсгүйн араас нь очиж бүснээсээ алчуур авч тэр алчуураараа боож аллаа.
Тэр хоёрыг алсны дараа Ичикүро гэнэт жигтэйхэн ихээр айж балмагдан, тэнд удаан байж чадахгүйгээ ухаарлаа. Алагдсан хоёрын хувцасыг хурдхан тайлж аваад зугтаахдаа араас нь хүн дагаад байх шиг санагдан айдас хүйдэст автан байв. Ичикүро арваад хүний амийг хороочихоод байгаа хүн. Хөгшчүүд, худалдаачид голдуу байсан. Харин Ичикүро залуу хүнд, тэгээд бүр залуу хосод гар хүрсэн удаа үгүй. Нүгэл үйлдсэндээ гэмшиж гутарсан тэрбээр олзны хувцас, мөнгийг бузар булайг хаях мэт л Оюми рүү чулуудлаа. Оюми хэзээ язааны л байдлаар олж ирсэн мөнгийг тоолно. Горьдож байснаас нь бага, дөнгөж л арваадхан рёо байжээ. Дараа нь алагдсан бүсгүйн хувцасыг авч үзэв. "Үгүй ээ, энэ чинь хачизүэ торгоор хийсэн кимоно, бас торгон хивтэй дотортой юм гээч. Ингэхэд үснийх нь гоёл хаана байна аа" гэв.
-Гоёл оо? Ичикүро ойлгож ядна.
-Тийм ээ, тийм тийм. Ийм кимоно өмссөн хүнд сам, хатгуур зүү заавал байх ёстой. Тэр хүүхнийг сүлжмэл бүрх малгайгаа өмсч байхад нь харсан юмдаг. Яст мэлхийн хуягаар хийсэн гоёл байсан.
Гоёл зэргийн талаар бодох сөхөөгүй байсан Ичикүро юу гэхээ ч мэдэхгүй байлаа.
-Үгүй ээ, чи чинь тэрнйг нь авахаа мартчихсан юм биш биз дээ? Бараг л долоо намайн рёо болно дог шүү. Ямар анх удаа дээрэм хийж байгаа биш дээ. Юуны тулд хүний амь хороосон юм бэ? Толгойных нь гоёлыг хараагүй байж гэнэ. Тэгээд бас дээрэмчин гээд байгаа шүү
гээд л Оюми Ичикүрог толгой түрүүгүй загнав. Үг хэл нь дээрэнгүй.
Залуу хосыг хороосондоо гуниж гутарсан Ичикүрогийн сэтгэлийг Оюмигийн үг улам л шархлуулж байлаа. Алуулсан хүүхний толгойны гоёлыг авч ирээгүйдээ загнуулж байгаадаа нэг их юмд бодсонгүй. Тэр хоёрын амийг хороож байхдаа "булай нүгэл үйлдэж байгаадаа" харамсан, юун толгойны гоёлыг авахтай манатай байжээ. Тэр гоёлыг аваагүйдээ одоо ч харамссангүй. Хулгай дээрмийн замд орон, ховдог хомхой сэтгэлийн үүднээс хүний амийг хороож явсан ч цөөвөр чоно лугаа адил ясыг нь цайтал "мөлждөггүйдээ" Ичикүро харамсаж явсангүй. Харин Оюми өөртэй нь адил бүсгүй хүн зэрлэгээр хөнөөгдчихөөд байхад үсэнд нь зүүлтээстэй байсан гоёлд шуналтан байгааг хараад Ичикүро түүнийг улам бүр жигшинэ.
Ичикүро сэтгэлийн угт ийнхүү гүнзгий хямран байгааг огт анзаараагүй Оюми
-Алив хөө, чи хөдлөхгүй юү? Бараг л арван рёогийн үнэд хүрнэ дээ, хэмээн Ичикүрог хатгана.
Уг нь бол Оюмиг нэг үг хэлэхэд ухасхийдэг Ичикүрогийн дотор элдвийн бодол эргэлдэн, Оюмигийн үгийг сонсохтой үгүйтэй байлаа.
-Яаж ч хэлээд миний үгэнд орохгүй нь л дээ, энэ. Тэгвэл би өөрөө гүйгээд ирье л дээ. Нөгөө л газраа биз дээ, хэмээн Оюмиг хэлэхэд Ичикүро шуудхан
-Тийм ээ. Нөгөө л газраа. Ябүхарагийн нарст ойн замд
-За за, би явлаа. Гадаа сартай, гэрэлтэй байна...Энэ дээрэмчний байж байгааг, үгүй бас юу гэхэв дээ, хэмээн үглэсээр кимонгийнхоо хормойг шуун, улавчаа углаад гүйн одох нь тэр. Түүий хойноос харж зогсох Ичикүрогийн сэтгэл жигшил зэвүүцлээр дүүрнэ. Амь насаа алдсан бүсгүйн үсний гоёлыг салгаж авахаар хөлийн хурдаар харайлгаж яваа энэ бүсгүйг хэзээ нэгтээ хайрлаж явсан гэж бодохоор ой нь гутна. Ичикүро аль муу муухай бүхнийг хийж явахдаа, хүмүүсийг алж талж явахдаа, мөнгө хөрөнгийг нь дээрэмдэж явахдаа, энэ бузар булай явдал тэгтэл ичгүүртэй санагдаж байсангүй. Харин одоо Оюмиг ажиглаж байхдаа үйлдэж байсан бузар булай бүхнээ даанч ихээр ойлгох болжээ. Хүний амийг хороон байж өөрийн болгож авсан бүсгүй ь одоо ингээд яст мэлхийн ясаар хийсэн зүүлт, тав арван рёо мөнгөний төлөө эмэгтэй хүний нандин зөөлөн бүхнээ хөсөр хаян, амьтны сэг руу улайрах чоно адил уулгалахыг хараад ийм эмтэй хормын төдий цуг байж чадахгүй болсноо ухаарчээ. Ичикүро үйлдсэн бүх нүглээ санан дурсахаар зүрх нь шимширнэ. Боож алсан хүний нүд, цусандаа хутгалдсан худалдаачны ёолох дуу, илдэнд өртөн унах буурал үст өвгөний гинших дуу, бүгд холилдон сонсогдож, хачин жигтэй болж байлаа. Энэ бүхний аймшгийг мэдэрч дагжин чичирнэ. Туулж ирсэн бүхнээсээ хурдхан шиг салах юмсан. Өөрөөсөө ч дайжъя. Бузар эмээс ч бушуухан холдъё.
Ичикүро шалавхан босч, хэдэн хувцасаа баадагнан, түрүүний залуугаас дээрэмдэн авсан мөнгийг замд хэрэглэх зорилгоор бүсэндээ ороон, хар эрчээрээ гүйн одов. Харин хэсэг гүйж явснаа авч яваа бүхэн нь дээрмээр олсон гэдгээ санамагц гэртээ буцаж ирэн, авч явсан эд зүйлсээ босгон дээрээсээ дотогш чулуудлаа.
Оюмитэй таарчихгүйн тулд замаар явсангүй. Кисо голын эргээр хаашаа явахаа үл мэдэн хандсан зүгтээ хурдалж явлаа. Яаж ийгээд л өөрийн бузар гэмт хэргийн үүр уурхай болсон газраас бушуухан л холдохын түүс болж байлаа.
3
Ичикүро уул талаар амарч зогсолгүй хорин ри газар гүйсээр маргааш орой нь Мино хошууны Оогакизай суурингийн Шёоганжи хийдэд ирэв. Тэрбээр зориуд энэ хийдэд ирсэн хэрэг биш л дээ. Сандарч мэгдэн гүйж байхдаа санаандгүй энэ хийдийн өмнүүр өнгөрөх үеэс оволзож үймэрсэн ухаарал гэмшлийн сэтгэлээ итгэл бишрэлийн гэрлээр гэгээрүүлэхсэн гэсэн хүсэл төржээ.
Шёоганжи хийд бол Мино хошууны Шингон урсгалын гол дугана юм. Ичикүро энэ хийдэд алба өргөж буй хамба ламтантай уулзан ухаарал гэмшлийнхээ үнэн мөнийг өчин наминчлахад ламтан
-Айхтар булай хэрэг ар араас нь үйлдсэн чамайг засаг захиргаанд тушаан, тэд чиний толгойг авч модонд шорлон гэсгээх ёстой байсан биз. Ингэсэн бол хорвоод гэм нүглээ цагаатгахад чинь тус болох байсан байх даа. Гэлээ ч хойд насандаа зовлон зүдгүүрийг амсч л таараа. Бурханы сургаалыг сүсэглэн бусдын нүглийг өршөөн явбал өөрийн чинь нүгэл ч арилан нимгэрэх болно, гэжээ.
Ламтаны үгийг сонсоод Ичикүрогийн гэмшлийн сэтгэл улам бадран, сахил хүртэн мөнөөх сүмд шавилан сууж, Рёокай хэмээх нэрийг хүртэн ариуслын замд оров. Рёокай бурханы ариун сургаал номыг амь бие үл хайрлан хичээллэн уншиж, өглөө бүр гурван нууц номыг ухааран судалж, үдэш болмогц буддын нууц тариныг ухаан бодолдоо шингээсээр, хагас жил ч өнгөрөөгүй байхад үйлс сэтгэл нь цэлмэг тэнгэр адил гэгээрч иржээ. Өглөө бүр гурван нууцын номд шамдан, үдэш өвдөг сөхрөн сууж өч төчнөөн мөргөл залбирлыг үйлдэнэ. Үнэн сэтгэлийн замд эргэлт буцалтгүй орохын тулд бусдын тусын тулд багш ламтаныхаа зөвшөөрөл хүслээр нутаг орноор бядан хэсүүчлэхээр замд гарчээ.
Мино хошуунаас гарч, Кёото нутгийг зорив. Одоо Ичикүро бадарчин болчихсон, амьд сэрүүн явж байна. Харин түүний гарт хичнээн ч хүний амь үрэгдэв дээ. Ингэж бодохоор л зүрх нь шимширнэ. Хүмүүст тус хүргэж, хийсэн нүглээ өчүүхэн ч болов нимгэлэхийг хүсч байсан бөгөөд үүний төлөөнөө энэ биеэ эвдэн буталсан ч бэлэн болсон байлаа. Урьд өмнө нь Кисо нутагт амьдарч ахуйдаа харгис догшин байснаа цаг үргэлж санана, одоо бол таарч учрах хүн бүрийн өмнө өөрийгөө буруутай гэж бодож явна. Хийсэн гэм нүглээ арилгаж баршгүй мэтээр төсөөлөн явлаа.
Ичикүро одоо алхам тутамдаа л хүний төлөө санаа зовон явах болжээ. Урт замд эцэж ядарсан аянчдад туслан тэднийг хөтлөх буюу араас нь түшин явна. Өөрийгөө хайхралгүй өвдөж зовсон хүүхдийг үүрээд хэдэн ри газар ч явж байжээ. Хөдөөний замд эвдэрсэн гүүр тааралдвал Ичикүро ойгоос мод огтлон чирч авчраад нөгөө гүүрийг засч янзалдаг байлаа. Зам эвдэрч муудсаныг харвал шороо элс авчирч засна. Кинай нутгаас эхлэн Чюүгокү мужаар бядан явахдаа мөч бүрт сайн сайхан үйл бүтээх чин эрмэлзэлээр дүүрэн явжээ.
Кёохогийн эриний 9-р он (1724) -ны намар байв. Ичикүро Акамасэкигээс гарч Үсахачимангү сүмд очив. Ямакүни голоор дээшлэн Кишякүсэцүнран хийдэд мөргөл хийчихээд, Ёкканчингээс өмнө зүгт улаан хөрст их талыг гатлан Ямакүни голын навчит хөндийг хаяалан явав.
Цүкиши нутгийн намар, өртөө замын дэн буудлууд холимог модот ойн хажи мод улайран ягаарч, тутрагын талбай дахь тутрага шаргалтан боловсорч тариачдын орон байшин хавиар улаан илжгэн чих жимс улам л улайрч унжийн харагдана.
8-р сар дөнгөж эхлээд байсан ажгуу.
Ичикүро намрын өглөө гэрэлтэн гялалзах Ямакүни голын цэвэр тунгалаг усны чулууг ажсаар Микүчи болон Хотокэсакаг холбосон замыг гатлан, үдийн алдад Хида өртөөнд ирлээ. Хөл хөдөлгөөн багатай энэхүү өртөөнд үдийн хоол идчихээд дахиад л Ямакүно голын хөндийн хаяаг барин өмнө зүгийг зорив. Хида өртөөнөөс холдмогц зам дахиад л Ямакүни голоор хаяалан, чулуурхаг эргээр өнгөрнө.
Алхаж явахад тун бэрх замаар Ичикүро таяг тулан явж байтал замын хажуухнаа энэ нутгийн тариачид болов уу гэмээр дөрөв таван хүн хэрэлдэн маргалдаж байх ажээ.
Ичикүрог ойртон ирэхэд тэдний нэг нь:
-За мөн ч цагаа олж ирлээ дээ, та. Энд нэг хүн харамсалтайгаар амиа алдаад байна. Нэгэнт л энд та морилж байгаа болохоор хойтохыг нь уншиж тус буянаа хайрлаач, гэх нь тэр.
Харамсалтайгаар амиа алдлаа, гэхийг сонсоод Ичикүро "дээрэмчний гарт үрэгдээгүй байгаа даа" гэсэн бодол төржээ. Өнгөрсөн түүхээ дурсахаар л өр нь өвдөж, гэмшил харамслын сэтгэл өөрийн эрхгүй булгилан ирнэ. Хамаг бие нь хөшиж хөрч орхих шиг болсон боловч харин нөгөөх хүн бол живж үхсэн нь үнэн байжээ.
-Нээрээ л , живж үхсэн юм шиг байна.
Гэхдээ л , яасан олон шархтай юм бэ дээ?
-Ламтаан, та анх удаагаа л энд морилон ирж байгаа болов уу? Энд тун аюултай гинжин гарам байдаг юм. Эндээс холгүй, гол дээгүүр татсан байдаг юм л даа. Энэ бол манай уулархаг нутгийн хамгийн хэцүүхэн газар. Тэр гармаар голын хоёр эргээс хүмүүс морьтойгоо гаталдаг юм. Тун ч олон хүн осолдсон доо. Энэ талийгаа ч бас...
Голын эхээр байдаг Какизака нутгийн хүн, адуучин. Өнөө өглөө гол гарч явтал морь нь үргэж бусгаад уначихсан юм. Таван жёо хэрийн өндрөөс шүү, харахаас ч аймаар. Аймшигтайгаар л өнгөрсөн дөө, хэмээн нөгөө хүн ярив.
-Гинжин гарам гэнэ ээ? Тэр аюултай газрын тухай дуулсан юм байна шүү. Золгүй явдал байнга тохиолддог хэрэг үү?
-Жилдээ хэд хэдэн удаа, бүр арваад хүн үхдэг. Муур ёрын газар даа. Үүнээс өөр ийм аймшигтай газар гэж байхгүй биз. За тэгээд бас бороо, салхи эвдээд хаячихна аа, гэх зуур тариачин талийгаачийн шарилыг засч янзална. Ичикүро талийгаачийн хойтохыг уншчихаад гинжин гарам руу яаран очив. Дөнгөж нэг чёо газар явтал том хадан цохио дүнхийх бөгөөд тас цавчсан хана мэт баруун хэсэг нь голын дээгүүр арав гаруй жёо сүндэрлэх ба голын эрэг цайвар бор гадаргатай, хурц цавчим нугалаатай аж. Тэрхүү цохио хад хормойг нь долоон цахран давалгаалсаар цалгилах хар ногоон усыг сорон авах мэт. Тэгш зам байцыг шууд чиглэсэн байна. Усны эргийн дунд хэрд цохио хад тойруулан нарсыг өөр модтой холбон дэвсчээ. Үнэхээр зэвүүн үзэгдэнэ. Нөгөө гарам нь энэ аж. Дэр дэвсэг дээр гараад доош харвал ус таван жёогийн тэртээд хуйлран урсах ба дээш харвал лут том байц сүртэй өнгийнө. Түүгээр явахад зөвхөн зүрх муутай эмэгтэйчүүд хүүхэд байтугай хэн ч айж салганахаар билээ...
Япон хэлнээс орчуулсан
Дэлэгийн Төмөрбаатар
эх сурвалжийг→http://www.shurikenteam.com/blog/2009-01-14-1 хуудсаас авав.
0 件のコメント:
コメントを投稿